Beleving is familie liefde

Beleving is. Familieliefde

“Jaren geleden werkte ik als ziekenverzorgende I.G. vaste avonddiensten en had je “zwerfdienst”. Dat betekende dat je op alle afdelingen kwam binnen het verpleeghuis. Zo ook op de aanleunwoningen, en daar stond de familie K ingepland. In het zorgdossier stond:“Mevrouw helpen met omkleden voor de nacht en sociale controle”. Dhr de huizes zat altijd bij binnenkomst voor de grote flatscreen tv naar het voetbal te kijken, maar maakte altijd een praatje. Vol trots vertelde hij over zijn drie dochters.

"Vol trots vertelde hij over zijn drie dochters."

In de loop van tijd ging mevrouw zowel lichamelijk als geestelijk achteruit, en was opname onvermijdelijk geworden. Mevrouw kwam op een PG afdeling terecht. Ondertussen was ik ook meer en meer overdag aan het werk op deze afdeling, en zag de dochters met zeer grote regelmaat bij moeders op bezoek komen.

Mevrouw zakte steeds verder weg in haar dementie en zat in de verzonken fase, waardoor gesprekken en dergelijke zeer moeizaam gingen. Desondanks bleven de dochters moeder, op hun ieder liefdevolle manier, verzorgen. Een dochter kwam de haren doen, de ander kwam een hele dag mevrouw helpen met eten en drinken, de andere dochter weer om te wandelen. Maar ook vooral het onderlinge contact dat de zussen hadden, was leuk om te zien. Ze maakte er vaak samen een feestje van, met moeder altijd als centraal middelpunt. Dhr K is helaas in deze periode te komen overlijden.

Na het overlijden leverde mevrouw conditioneel steeds meer in. Op het moment dat het heel slecht ging met mevrouw waren alle dochters het er unaniem met elkaar over eens: “Wij blijven bij moeder, hoelang het ook duurt voordat ze komt te overlijden. We wijken niet van haar zijde.” De logeerbedden werden op de kamer van mevrouw klaar gemaakt zodat de dochter konden blijven slapen.

’s Morgens bij binnenkomst op de kamer om mevrouw te gaan verzorgen zat er altijd een dochter aan de rand van het bed van moeder, en de andere twee dochters lagen in bed om nog enigszins wat te slapen.Het was overdag “gezellig” (mag je dat zo noemen?) op de kamer van mevrouw. Samen eten, af en toe een wijntje erbij, er werd heel wat gelachen op de kamer. Ook was er zo nu en dan een traan. Moeder had niet anders gewild vertelde ze. Mevrouw is in het bijzijn van haar drie dochters na een week van waken te komen overlijden. “Het was goed zo”, waren hun woorden.

"Terwijl ik dat mailtje lees krijg ik een trots gevoel over me heen dat wij als team daar aan hebben mogen deelnemen."

Enkele weken later ontving ik een mailtje van een van de dochters. Ze beschreef dat de laatste week heel waardevol is geweest voor hun, en omdat wij als verpleging daar zo’n belangrijke rol in hebben gespeeld, dat ze zich gesteund voelden dat ze het zo hebben kunnen afsluiten.

Terwijl ik dat mailtje lees krijg ik een trots gevoel over me heen dat wij als team daar aan hebben mogen deelnemen, een intieme kijk in het leven van een familie. Dit zijn voor mij de kleine dingen waar ik nog lang over na kan genieten.”

Een verhaal van Helga Mathijssen-Maas, Verzorgende I.G. bij Vitalis Peppelrode. Op de foto zie je Helga samen met een bewoner en haar dochter.

Bekijk hier ook het kerstverhaal van Marijke en Wendeline.